Wat fijn dat de NHV mij een pen aanreikt!

Misschien is enige introductie op z’n plaats. Ik ben in 1983 als klinisch technisch functielaborant in het (toen nog Sint) Laurentius Ziekenhuis te Roermond begonnen. Mijn vooropleiding was telecommunicatie-electronicus, ik wist dus alles van zendtechnieken, modulatie, televisie, transistoren, dat spul. Medisch wist ik weinig, maar dat heb ik in de daaropvolgende jaren door steeds meer bijscholen goedgemaakt: de BBIC in Maastricht (Jos, ik ken ‘m…), in 1994 het NVLA-diploma longfunctie en daarnaast een hele riedel aanvullend spul, waaronder de retrograde erkenning Holteranalyse. De retrograde erkenning Cardio-implantaten is niet gelukt, ik had toen een ernstig probleem aan m’n hoofd: een ernstig probleem in m’n hoofd. Gelukkig is dat met succes geopereerd, je merkt het bijna niet. Tussendoor ook nog een opleiding bedrijfsjournalistiek want voornoemde pen heeft me altijd getrokken.

Dat was ook de belangrijkste reden dat Rinze Jonkman, één van de kartrekkers van de huidige opleiding, mij in de tweede helft van de jaren negentig van de vorige eeuw voor een enorme klus strikte: eindredactie van de opleiding HBO-Hartfunctielaborant en het schijven van een module uit het eerste leerjaar. Uit diverse bronnen in den lande arriveerden stapels manuscripten op mijn bureau, soms van prima kwaliteit, soms fragmentarisch en incompleet, soms met fraaie afbeeldingen, soms met wat schetsjes, een enkele keer begeleidende inzendopgaven maar meestal niet. Dit alles moest één coherente en complete opleiding volgens LOI-richtlijnen en van HBO-niveau worden. Tussentijds werkte ik ook nog fulltime en liep thuis tegen drie opgroeiende dochters aan. En, oh ja, ik had nog een lieve vrouw, vol begrip, maar na twee jaar vrijwel alle vrije tijd thuiswerken was ze wel blij dat de klus was geklaard.

Ik kijk nog steeds met enige trots naar het rijtje klappers dat in 1999 is voltooid. Lange tijd was er niets, nu stond er iets op de plank. Met de kennis van nu mag je stellen dat het een goede start was, maar nog niet wat het zijn moest. En in 15 jaar is de lat steeds hoger komen te liggen, het curriculum is uitgebreid, de eisen verzwaard en nu écht HBO. Maar dit groeipad was zonder die start in de vorige eeuw niet mogelijk geweest. Het is nu een gestructureerde en uitdagende driejarige opleiding, bestaande uit drie pijlers: theorie (lesmodules, examens), vaardigheden (Praktijk Opleidingsboek) en competenties (Portfolio), met als finale afsluiting een afstudeerscriptie en -zitting. Deze drie pijlers leveren uiteindelijk functionarissen die niet alleen iets weten en kunnen, maar ook in de volle breedte competent zijn.

Ik heb vele liefdes, (vrouw, dochters, zingen, whisky, Apple, muziek, film) maar professioneel wil ik er eentje extra toelichten: naast het werken als hartfunctielaborant is het ondersteunen van studenten die het vak leren een passie van me. Als afstandscoach probeer ik – samen met collega Hetty Brokelman uit Zwolle – de studenten met raad en daad bij te staan, feedback en richting te geven, hun studievoortgang te bewaken en te helpen met het Portfolio. Dat dit geen overbodige luxe is, blijkt wel uit de berichten die we uit het land krijgen. Niet overal loopt alles op rolletjes. Het loslaten van oude gewoontes waarbij leerlingen zo vlug mogelijk vol in de productie werden gemanoeuvreerd, is een moeizaam proces

Dat brengt mij bij het einde van dit korte stukje: een oproep aan m’n collega’s. Graaf eens terug in je eigen geheugen en roep de eigen tijd als leerling nog eens op. De onzekerheid, de onkunde, het gebrek aan kennis, het gestuntel. En kijk dan eens naar de student op je afdeling. Verplaats je in hem of haar, en laat dat even inzinken. Het zal helpen hem of haar zo goed mogelijk te ondersteunen, geef hem ruimte om te studeren en te leren. Laat ‘m niet iets doen waar hij nog niet aan toe is, hij is geen ‘gewone’ collega in de productie. Geef goede en eerlijke feedback en laat ‘m groeien. Hoe beter z’n studietijd, hoe fijner straks als volwaardige collega. Jullie begrijpen het wel.

Niek Groot