Vlak voor de Kerstdagen kreeg ik de pen van Hanna Valck, had dus mooi de tijd om erover na te denken. Want waar ga je nu een leuk stukje over schrijven… Wat ik leuk vind, hoeft een ander natuurlijk niet leuk te vinden. Maar al gauw kwam ik het op idee om over onze nieuwbouw te vertellen. Het gebeurt namelijk niet alle dagen dat je een gebakje bij de koffie krijgt van je baas.

Ik ben sinds 1985 werkzaam als Hartfunctielaborant met specialisatie Echocardiografie. Ooit begonnen in Assen, het Wilhelmina Ziekenhuis. Daarna ben ik in 1992 naar het Academisch Ziekenhuis in Groningen gegaan, wat later het UMCG werd. Hier heb ik het 20 jaar volgehouden en toen bedacht ik dat het wel weer eens tijd werd om de rest van mijn carrière in een kleiner ziekenhuis af te maken. Dus werk ik nu sinds 2011 in de OZG: de Ommelander Ziekenhuis Groep. De G van Groep, omdat we één ziekenhuis zijn, maar nog over twee locaties verdeeld. En ook nog locaties waar 30 kilometer tussen zit.

Ik dacht dat het een kleiner ziekenhuis zou zijn dan het UMCG, maar door deze beide locaties en de afstanden ertussen, wordt het ineens wel heel groot… Ook doordat ik nu weer op een ‘normale’ functieafdeling zit, waar ik in de koffiekamer ook weer verhalen hoor over longfunctie, EEG, vaatonderzoeken, KNF en wat al niet meer, is het net alsof het een heel groot bedrijf is. Dat was in het UMCG wel anders, daar hadden we alleen maar echo, echo en echo…af en toe een ergo, weer een echo…

Dat maakt het dat het nu toch ook weer op ‘mijn oude WZA-tje’ lijkt.

Maar even terug naar de OZG. Twee ziekenhuizen, in Delfzijl en in Winschoten, welke een jaar of 7 geleden een fusie zijn aangegaan. Met de bedoeling om ‘op termijn’ één nieuw ziekenhuis te bouwen. Maar waar moet de nieuwbouw dan komen, wanneer er 30 kilometer tussen zit? En zo dat je toch je patiënten houdt? Een heel groot dilemma voor de bestuurders, uiteindelijk is het een soort van ‘politiek spelletje’ geworden en komt de nieuwbouw in Scheemda te staan, een dikke 5 km vanaf Winschoten.

Het ‘groen-licht-yesss-de-bouw-gaat-door-gebakje…!’ hebben we net voor de Kerstdagen gehad! Waardoor de G van Groep ook meteen veranderd is in de G van Groningen.

Dat betekent voor ons als werknemers dat we tot het voorjaar van 2018, want dan gaan de deuren van hèt Ommelander Ziekenhuis Groningen open, nog flink veel op en neer mogen rijden. Soms zelfs 2x op een dag. Het ‘mijn en dijn’, het ‘hier en daar’ en het ‘noord of zuid’ moet langzaam in elkaar overvloeien naar het ‘ons-gevoel’. De werkwijze moet op één lijn komen. En we moeten elkaar beter leren kennen…vanaf dag 1 in de nieuwbouw ben je tenslotte collega’s.

Ook voor de patiënten is het een en ander al veranderd. Zo kunnen ze voor de grotere operaties alleen in Winschoten terecht. In Winschoten is nog wel een spoedopvang en zijn de verpleegafdelingen de gehele week open.

De kleinere operaties, met ligdagen tot 3 à 4 dagen zijn weer in Delfzijl. Delfzijl is alleen nog een weekziekenhuis, in het weekend is het er uitgestorven…

Gelukkig draaien de artsen wel op beide locaties hun spreekuur.

Dit brengt ook de nodige verwarring met zich mee. Soms staat een patiënt in Delfzijl, terwijl ze in Winschoten moeten zijn, of andersom…zelfs personeel staat af en toe verkeerd….

En bepaalde onderzoeken worden weer óf alleen in Winschoten gedaan, óf alleen in Delfzijl. Kortom, het blijft steeds opletten. Brieven moeten ‘OZG-breed’ worden aangepast, folders moeten opnieuw gedrukt, etc….

Voor de mensen in de regio van Delfzijl, kustgebied, is het straks ook een stuk verder kachelen met de auto. Er is, uiteraard, veel protest en zelfs onbegrip op de nieuwbouw in Scheemda.

‘Waarom moet het ziekenhuis dicht? De parkeerterreinen staan stampvol. Zo’n mooi gebouw. Lekker dichtbij’…kreten die we dagelijks horen.

Voor ons als personeel ligt dan de schone taak om ze, langzaam en voorzichtig, te overtuigen. Dat het ‘Delfzicht’ en het ‘St Lucas’ echt niet zelfstandig de financiën konden ophoesten, dat het een prachtig nieuw gebouw wordt, met de aller-modernste voorzieningen, een verdubbeling van de weg er naar toe, nieuwe buslijnen, aardbevingsbestendig (!), dat het een dochteronderneming van het UMCG wordt, dat wij als personeel ook naar Scheemda gaan en ga zo maar door.

De artsen en personeel hebben vanaf nu een uitwisseling met het UMCG, een goed initiatief wat de kwaliteit van zorg nog meer doet stijgen!

Er ligt nog een lange weg te gaan, voor we naar Scheemda verhuizen, maar het begin ligt er! Een hele dikke bult zand, waar langzaamaan, maar toch snel, een prachtig ziekenhuis verrijst. We hebben er zin aan!

Even volhouden nog…ik heb het allemaal ooit eens eerder meegemaakt in Assen, destijds ging het oude Wilhelminaatje verhuizen…. 2 jaar later was ik er weg…. oeiii…

Ina Damstra